Nevra Ölçer / Anadolu ve Rumeli Medya
Anne-babasınız.
Çocuğunuzdan memnun değilsiniz. Sizin yapma dediğiniz şeyi yapıyor.
Siz “okula gideceksin” diyorsunuz, o “ben okula gitmek istemiyorum” diyor.
Ya da sevmediğiniz arkadaşları ile bir etkinliğe katılmak istiyor.
“Gitmeyeceksin” diyorsunuz.
“Gideceğim” diyor. Bu onun için önemli. Niye gitmemesi gerektiğini ona izah edemezseniz inadını kıramazsınız.
Kapıyı kilitliyorsunuz.
O da açlık grevine başlıyor.
Yemek yemiyor.
Bir, üç, beş gün geçiyor, ve yemek yemiyor.
Ne yaparsınız?
“Yemezsen yeme, öl orada!” mı dersiniz.
Arkadaşlarının gelmesini ve o odadan dışarı çıkmasını engelleyip ölmesini mi beklersiniz?
“Ben zaten senin düşüncelerini ve inadını beğenmiyorum, gittiği kadar” mı dersiniz?
Yaşam nedir?
Kutsaldır.
İnsanları yaşamda tutmak, diğer insanların görevi değil midir?
Vicdan denen şey burada değilse nerede devreye girer?
Eğer bir ülkeyi yönetiyorsanız, her vatandaşa, yukarıda örneği verildiği üzere çocuğunuz gibi yaklaşma yükümlüğünüz vardır.
Siz o, bu, ve diğer insanların yaşamını kolaylaştırmak için orada oturuyorsunuz.
Bu halkın insanca yaşamasını sağlamak için bir takım görevler üstlendiniz, o insanlar sizin istediğiniz gibi yaşamak için varlar diye bir şey yok.
Zaman, çağlar, içinde olduğumuz çağ.
Dünya nerede duruyor? Çağımızda böyle bir cezalandırma yöntemi var mı artık?
“Ben işimi istiyorum” diye direnenlerin göz göre göre ölmesini izlemek, yaşam kutsallığını korumak misyonu ile bu dünya üzerinde olan herkesin gözü önünde birilerinin ölmesine izin vermek midir?
Bu inat niye?
İnsan çocuğunu böyle mi yola getirir?
Sevgisiz olma lüksünüz yok.
Bu ülkenin vatandaşlarına karşı sevgisiz olma lüksü yöneticilerde yok.
Hele de söz konusu olan olay bir insanın hayatı ise.
Yöneticilik kişileri ölüme terketmek değil, şartları düzenleyerek yaşamı savunmaktır.
Önce onları yaşama döndürürsünüz, sonra hep beraber bu durum neden oluştu, ona bakarız.
Ama ilk vazife bu kişileri kaybetmemek.
3 doğurun, 5 doğurun, ama “var olanlar problemli, olmasalar da olur” olmaz.
Vatandaşlarına değer vermeyen bir ülkenin pasaport değeri de dünya sıralamasında Afrika ülkelerinin gerisinde bir yerlerde oluyor haliyle.
Kendi vatandaşına değer vermeyenlere diğer ülkeler de değer vermiyor. Vermeyenlere de vermiyor. Yani hükümete saygı duymuyorlar.
Bugün bayram. Bence hükümete bayram affı yakışır. Çünkü herşeyden önce burada kamu oyunun vicdanında suç ve ceza birbirini dengelemiyor.
“İşimi istiyorum” israrının cezası ölüm olamaz!
